«Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἂς συγχωρήσουμε ὁ ἓνας τόν ἀλλον, ἂς ἀγαπήσουμε τούς ὀχτρούς μας. Ἀλλιῶς, πῶς θά γιορτάσουμε τῶν ἑορτῶν τήν ἑορτή καί τήν πανήγυρη τῶν πανηγύρεων; Μέ καρδιά σκοτεινή ἀπό τά πάθη, πῶς θα ὑμνήσουμε τό Πάσχα τό καινόν, τή συγκινητική γιορτή τῆς Ἀγάπης; Ἂς καθαρίση ὁ νοῦς μας κι΄ ἡ καρδιά μας, σάν τόν οὐρανό τοῦ καλοκαιροῦ πού ἀστράφτει ἀπό τό φῶς καί ποὗναι γεμᾶτος χαρά, δροσισμένος ἀπό κάποιο ἀγέρι πού λές καί βγαίνει άπό τόν παράδεισο» (Φώτη Κόντογλου, Ἀνέστη Χριστός).