Δεν γνωρίζω κατά πόσον τον σημερινό άνθρωπο τον απασχολεί το υπαρξιακό ζήτημα της σωτηρίας του, αυτό που λέμε η «σωτηρία της ψυχής του». Δεν συνδέει τη σωτηρία του και δεν ερωτά «τι ποιήσει ίνα έχη ζωήν αιώνιον» (Ματθαίου 19, 16). Αν το σκέπτεται, το αφήνει για μετά. Δεν υπολογίζει ότι αυτή η σωτηρία αφορά και στο παρόν κι αρχίζει ήδη από τώρα καθώς μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος απευθυνόμενος στον Θεό Πατέρα τονίζει ότι: «αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάννου 17, 3). Η σωτηρία της ψυχής, η αιώνιος ζωή, που φαίνεται να ταυτίζονται, αφορά σε μια σχέση. Σε Κάποιον που μπορεί να εγγυηθεί, όντας χορηγός και της ζωής και της αιώνιας ζωής, τη σωτηρία και των δύο. Αφορά κυρίως στον Θεό Πατέρα.